Grane kao da paze da se ne dodirnu, a krošnje drveća se uklapaju skoro kao delovi slagalice. Šta se krije iza neverovatnog fenomena, koji postoji u šumama širom sveta?
Prema rečima prof dr Dirka Dujesifkena sa Instituta za brigu o drveću u Hamburgu, to još nije konačno utvrđeno, „ali moguće je da je uzrok vetar i da drveće prestaje da raste kako se ne bi dodirivalo granama i kako jedno drugome ne bi kidalo pupoljke”.
Još dve teorije
Drugo moguće objašnjenje je da se drveće na ovaj način štiti od štetočina. Razmak između krošnji sprečava gusenice, bube i druge štetočine da pređu sa drveta koje je već bolesno na zdravo.
Prema trećoj teoriji, drveće želi da upije što više svetlosti, a razmak sprečava da jedno drugom zaklanjaju sunce.
Kad nema vetra, razmak između krošnji posebno dolazi do izražaja, ali nije svako drvo „stidljivo“. Pojava se najčešće može videti kod izuzetno visokog drveća, kao što su određene vrste eukaliptusa, crna mangrova, sitkanska smrča i japanski ariš.
Ponekad su na ravnomernom odstojanju pripadnici iste vrste, a ponekad i različite. Naučnici su konstatovali da različite vrste drveća različito reaguju na komšije. Bukva i beli jasen klone se jedni drugih, ali se zato bukva i lipa savršeno slažu i ne drže odstojanje.
Fenomen postoji u različitim šumama širom sveta, a neke od poznatijih fotografija snimljene su u Selangoru, u Maleziji, Parku “Plaza San Martin” u Buenos Airesu, kao i u australijskoj državi Novi Južni Vels.
