Tim od 80 naučnika posmatrao je „vodoskok metana“ koji je izazvao redak fenomen – sibirsko more je izgledalo kao da kipi.
Ruski naučnici su u Arktičkom okeanu zabeležili najsnažniju erupciju metana koja je kreirala „fontanu“ tog gasa. Istakli su opasnost ovog gasa koji kao staklenički gas ubrzava klimatske promene ili prouzrokuje izlivanje nafte ili gasa dok izbija iz odmrznutog permafrosta.
Istraživačka ekspedicija sa Univerziteta Tomsk do tog otkrića došla je istočno od ostrva Benet u Istočnom Sibirskom moru, gde se činilo da zbog silnih mehurića voda „ključa“ na površini od pet kvadratnih metara.
Zapanjujući prizor uzrokovali su mehurići metana koji se uzdižu sa morskog dna. Istraživači su rekli da je koncentracija metana u Istočnom Sibirskom moru između šest i sedam puta veća od svetskog prosjeka.
-Ovo je najmoćnija gasna fontana koju sam ikad vidio – rekao je Igor Semiletor, vodeći istraživač sa Univerziteta Tomsk i dodao da niko nije snimio ništa slično.
Projekat je pokrenut nakon što su istraživači primetili kako se nivo metana povećava u celoj regiji. Tim naučnika smatra da je porast metana posledica odmrzavanja permafrosta koji je pogodio delove Sibira dok su se temperature u regiji povećavale.
U 2017. godini, ruski naučnici istraživali su ogromne kratere u arktičkim regijama Sibira, uzrokovane stvaranjem ogromnih metanskih mehurića ispod zemlje. Mehurići bi se zapalili ili eksplodirali, stvarajući ogromne kratere.
U jezeru Alberta u Kanadi, voda je toliko bogata metanom da se vazduh iznad površine jezera može zapaliti, dok se ispod gas smrznuo u čvrste mehuriće zarobljene u vodi.
Istraživači su povezali višak metana s klimatskim promenama, rekavši da bi globalno povećanje temperature od jedan stepen povećalo emisiju metana za 20 odsto.
Više metana u atmosferi moglo bi ubrzati klimatske promene jer gas „zarobljava“ 23 odsto više topline od ugljen-dioksida.
Metan je bezbojni gas, spoj ugljenika i vodonika s hemijskom formulom CH4. Spojevi ugljenika i vodonika nazivaju se ugljikovodici, a metan je najjednostavniji iz te porodice hemijskih spojeva. Razvija se u barama gdje trunu organske tvari pa su ga zvali i močvarni gas. Nalazi se još i u rudnicima uglja, gdje miješanjem s vazduhom znaju nastati razorne eksplozije koje su uzrok mnogih rudarskih tragedija.
Metan je prvi otkrio i izdvojio Alesandro Volta između 1776. i 1778, kada je proučavao močvarni gas u jezeru Mađore, u Italiji.
Metan je vrlo snažan staklenički gas. U poređenju s CO2 na 20 godina, metan je 72 puta snažniji staklenički gas, a na 100 godina je 25 puta jači. U atmosferi traje oko 10 godina, a nakon toga se razlaže na CO2 i vodu. Metan isto utiče na razlaganje ozonskog omotača.
Koncentracija metana u Zemljinoj atmosferi je 1998. godine bila 0,0001745 %, dok je 1750. bila 0,0000700%. Godine 2008. je koncentracija bila 0,0001800%, dok je 2010. iznad Arktika izmjereno 0,0001850%. Naučnici su utvrdili da je to najveća koncentracija u poslednjih 400.000 godina. Istorijski, u vreme ledenih doba je bila između 0,0000300% i 0,0000400%, dok je između ledenih doba normalna vrednost bila između 0,0000600% i 0,0000700%.
Osim toga, postoji velika količina metana u obliku metanskog klatrata ili metanski led, na dnu okeana ispod sedimenata. Pre se verovalo da metanski klatrat postoji samo u spoljašnjim delovima Sunčevog sistema. Metanski klatrat je zapravo zaleđena voda koja sadrži u svojoj kristalnoj strukturi veliku količinu metana.
